پراپ فرم چیست؟ 0 تا 100 جذب سرمایه با پراپ

پراپ فرم چیست؟

معامله انحصاری (Prop Trading) زمانی اتفاق می افتد که یک بانک یا شرکت سهام  ، اوراق مشتقه، اوراق قرضه ، کالاها یا سایر ابزارهای مالی را در حساب خود معامله می کند. و از پول خود به جای استفاده از پول مشتریان استفاده می کند. شرکت را قادر می‌سازد تا از یک معامله سود کامل کسب کند نه فقط کمیسیونی که از پردازش معاملات برای مشتریان دریافت می‌کند.

بانک ها و سایر موسسات مالی با هدف کسب سود مازاد به این نوع تجارت می پردازند. چنین شرکت هایی اغلب از نظر اطلاعات بازاری که در اختیار دارند نسبت به سرمایه گذاران متوسط ​​برتری دارند. مزیت دیگر از داشتن نرم افزار مدل سازی و تجارت پیچیده ناشی می شود.

معامله گران پراپ از استراتژی های مختلفی مانند آربیتراژ ادغام، آربیتراژ شاخص، تجارت کلان جهانی و آربیتراژ نوسانات برای به حداکثر رساندن بازده استفاده می کنند. معامله گران اختصاصی به نرم افزارهای پیچیده و مجموعه های اطلاعاتی دسترسی دارند تا به آنها در تصمیم گیری های حیاتی کمک کند.

اگرچه معمولاً به عنوان پرخطر تلقی می شود، proprietary trading اغلب یکی از سودآورترین عملیات تجاری یا تجاری است. بانک تجاری یا سرمایه گذاری است . در طول بحران مالی سال 2008، معامله‌گران و صندوق‌های تامینی از جمله شرکت‌هایی بودند که برای ایجاد بحران مورد بررسی قرار گرفتند.

قانون ولکر، که تجارت اختصاصی را به شدت محدود می کرد، برای تنظیم نحوه فعالیت معامله گران اختصاصی معرفی شد. نگرانی اصلی اجتناب از تضاد منافع احتمالی بین شرکت و مشتریانش بود. سرمایه گذاران انفرادی از معاملات پروپوزال سود نمی برند زیرا این فعالیت شامل معاملاتی نیست که از طرف مشتریان انجام می شود.

صندوق سرمایه گذاری در مقابل معاملات پراپ

صندوق های تامینی با استفاده از پول مشتریان خود در بازارهای مالی سرمایه گذاری می کنند. آنها برای ایجاد سود در این سرمایه گذاری ها پرداخت می شوند. معامله گران اختصاصی از پول خود شرکت برای سرمایه گذاری در بازارهای مالی استفاده می کنند و 100٪ بازده تولید شده را حفظ می کنند.

برخلاف معامله گران اختصاصی، صندوق های تامینی به مشتریان خود پاسخگو هستند. با این وجود، آنها همچنین هدف قانون ولکر هستند که هدف آن محدود کردن میزان ریسکی است که موسسات مالی می توانند متحمل شوند.

هدف تقویت ترازنامه شرکت از طریق سرمایه گذاری در بازارهای مالی است. معامله‌گران می‌توانند ریسک‌های بیشتری را متحمل شوند، زیرا با وجوه مشتری سروکار ندارند.

شرکت ها با این باور که مزیت رقابتی دارند و به اطلاعات ارزشمندی دسترسی دارند که می تواند به آنها در کسب سودهای بزرگ کمک کند وارد proprietary trading می شوند. معامله گران فقط در قبال بنگاه های خود پاسخگو هستند. مشتریان شرکت از بازدهی که از طریق تجارت پروپوزال به دست می‌آیند، سود نمی‌برند.

قانون ولکر در مورد پراپ فرم

قانون ولکر بخشی از قانون اصلاحات داد-فرانک وال استریت و حمایت از مصرف کننده است.این پیشنهاد توسط رئیس سابق فدرال رزرو، پل ولکر، ارائه شد.

هدف این قانون محدود کردن بانک‌ها از انجام برخی سرمایه‌گذاری‌های سفته‌بازی است که مستقیماً به سود سپرده‌گذاران آنها نیست. این قانون پس از بحران مالی جهانی پیشنهاد شد، زمانی که تنظیم‌کننده‌های دولتی تشخیص دادند که بانک‌های بزرگ ریسک‌های سفته‌بازی زیادی را متحمل می‌شوند.

وولکر استدلال کرد که بانک‌های تجاری که در سرمایه‌گذاری‌های سوداگرانه بالا شرکت می‌کنند، بر ثبات کلی سیستم مالی تأثیر می‌گذارند. بانک‌های تجاری که معاملات اختصاصی را انجام می‌دادند، استفاده از اوراق مشتقه را به عنوان راهی برای کاهش ریسک افزایش دادند. با این حال، این اغلب منجر به افزایش خطر در مناطق دیگر می شود.

قانون ولکر بانک ها و مؤسساتی را که مالک یک بانک هستند از انجام معاملات اختصاصی یا حتی سرمایه گذاری یا مالکیت یک صندوق تامینی یا صندوق سرمایه گذاری خصوصی منع می کند. از دیدگاه بازارسازی، بانک ها بر راضی نگه داشتن مشتریان تمرکز می کنند و غرامت بر اساس کمیسیون است. با این حال، از نقطه نظر معاملات انحصاری، مشتری بی ربط است و بانک ها از سود کامل بهره مند می شوند.